Door de moeizame communicatie via de post en bij gebrek aan internationale handelsregels was reizen vaak een noodzakelijk kwaad voor bedrijven zoals de Officina Plantiniana die veel contacten in het buitenland hadden. Door honderden kilometers gescheiden was het immers bloedlink om op goed vertrouwen boeken te bestellen of te leveren, terwijl je je handelspartner nooit in levenden lijve had ontmoet en dus ook zijn/haar reputatie niet kende. Dan was een korte reis naar het buitenland vaak een veiligere optie.
Gerrit Verhoeven, postdoctoraal onderzoeker cultuurgeschiedenis, Universiteit Antwerpen in de publicatie ‘Op reis met Plantijn’

Hoe reisden mensen in een tijd zonder autowegen, gps, smartphone of tripadvisor? In een tijd waarin verloren lopen de regel was, struikrovers klaarzaten om je te overvallen en je meestal te voet onderweg was? Reizen was in die tijd inspannend én onzeker.
Over het precieze verloop en de organisatie van Plantijns reizen is er weinig informatie bewaard. Hij hield helaas ook niet nauwgezet bij waar hij liep, at en hoeveel hij uitgaf. Gelukkig zijn er andere tijdsgenoten, zoals Dürer en Montaigne die wel uitgebreide notities namen tijdens hun reizen.
En dus vertellen we in deze expo niet enkel over de reizen die Plantijn ondernam, maar ook over de allereerste reisgidsjes, over vetturino’s of gidsen die je een totaalpakket aanboden met logies en vervoer onderweg, over erbarmelijke herbergen en communicatieproblemen.
Fotograaf Cédric Raskin reisde Plantijn achterna. Vijfhonderd jaar later. Met zijn camera en een open blik ging hij naar de Vrouwensteeg in Leiden, de Messe in Frankfurt en de Rue Saint-Jacques in Parijs. Niet te paard maar met de vervoersmiddelen van nu: de auto en de hogesnelheidstrein. In zijn koffer stak de vraag: “Kunnen we het verleden nog achterna?”