De Vereniging brengt mij in contact met andere verzamelaars en onderzoekers.
Zij delen met mij hun kennis over de inhoudelijke en materiële aspecten van mijn eigen boeken, prenten en kaarten.
De werkbezoeken aan openbare en privécollecties zijn inspirerend en verrijkend.

Mijn motivatie om lid te worden van de VAB is ontstaan door het contact met een uwer leden (Goran Proot) een aantal jaren geleden op de Antiquaren beurs in Mechelen.
Van hem ontving ik later een exemplaar van het blad van de vereniging. De gezamenlijke liefhebberij in oude boeken, manuscripten, speciale banden enz. bracht mij ertoe om lid te worden en daarnaast natuurlijk ook de interessante contacten die hieruit voort kunnen komen, aangezien we zelf een gespecialiseerd antiquariaat hebben.
Daarnaast beviel mij ook de kwaliteit, diversiteit en inhoud van de artikelen in het blad.
Het is zeer interessant om gemeenschappelijk mooie en zeldzame, soms handgekleurde, boeken te bekijken en (uitgebreid) te bespreken, of erover te lezen, aangezien iedereen zijn eigen specialisatie of interesse heeft, en daar veel van af weet. Zo kun je van elkaar nog weer veel leren op elk gebied!
Mijn privé bibliotheek bestaat uit ca. 1200 banden, alles theologische werken, speciaal Reformatie en Nadere Reformatie, periode 1500-1700. Ik heb altijd bij aankoop, behalve op de inhoud, ook op de kwaliteit van de afzonderlijke exemplaren gelet, en lees daarnaast ook nog dagelijks in deze boeken.

Een boekenverzamelaar, hoe eenzelvig ook, leeft niet in een vacuum. Hij betrekt zijn boeken van anderen, boekhandelaars meestal, en leert vroeg of laat dat het loont om daarmee te pràten en
hen mee te delen wat je allemaal zoekt. Of te ontdekken wat je niet zocht omdat je niet wist dat het bestond. Medeverzamelaars zijn nog beter want die moeten geen winst maken, die willen ruilen.
Daarom moet een verzamelaar  natuurlijk ook  lid worden van bibliofiele genootschappen, en als Antwerpenaar ligt dan de Vereniging van Antwerpse Bibliofielen met haar tijdschrift
De Gulden Passer voor de hand.  Natuurlijk zijn er de ernstige tentoonstellingen en de wetenschappelijke artikels. Maar er zijn ook, als er geen pandemie is tenminste, de wat lichtere uitstappen,
de bibliotheekbezoeken, de beurzen.  Je leert zo andere verzamelaars kennen, ontdekt dat ze begeesterend over hun collectie kunnen praten, en de kans bestaat zelfs dat ze een boek bezitten
dat je zoekt, al mag een mens nooit te veel dromen.
Zélf deelnemen aan de ledententoonstellingen van zo’n genootschap lijkt eerst als naakt op de Meir te gaan staan, maar je houdt er wel kennis, tips, contacten en zelfs vrienden aan over.
Zo leidde een handgekleurde Buschmann-druk die ik toonde op de expo “Zeldzaam? Wonderlijk!” (2014) tot kennismaking met de kleindochter van de laatste Buschmann, een gedreven
verzamelaarster aan wie ik veel dubbels kwijt kon en die zelf ook weer veel wist (en had) dat ik niet wist (en had). Iedereen gelukkig.

Mijn leven lang heb ik het principe van Groucho Marx gevolgd: 'Ik wil geen lid zijn van een organisatie die mij zou accepteren als lid'. Toch ben ik een paar jaar geleden lid geworden van deze Vereniging van Antwerpse Bibliofielen. Ik deed dat op vraag van een vriend wiens naam ik u hier niet wil onthullen. 'Gij zult andere en erg sympathieke boekverzamelaars ontmoeten', zei die vriend toen. 'Gij zult waardevolle en geldbesparende tips krijgen over boekconservatie en het bewaren van jouw kostbare manuscripten.' Ik aarzelde niet toen mij al dit heerlijks werd voorgespiegeld. Overdreef mijn vriend toen hij me dit zei? Laat ik dit antwoorden: het beste moet nog komen!